Me, my boobs and I

Ik weet het nog precies: ik was 12 jaar en stond voor de grote spiegel in mijn kamer, met ontbloot bovenlijf. Mijn zus was 16 en reikte haar hand naar me uit. Ze hield haar oude bh vast: een C-cup. Stralend, want ze was ‘m net ontgroeid. Lachend zei ze: “Neem ‘m nou maar. Binnen een paar jaar pas je erin.” Ik keek nogmaals in de spiegel en zag vooral uitstekende ribben en een onzeker snoetje. Hoopvol stopte ik mijn nieuwe aanwinst in mijn ondergoedla.⠀
⠀
8 jaar later bevond ik me op een zolderkamer. Ik had een oversized T-shirt aan van de jongen die ik datete, geen bh, geen make-up en een warrige knot. We waren in een melige bui. Plotseling trok hij mijn shirt strak en keek me liefkozend aan. “Je lijkt net een jongetje zo.” grapte hij lachend.⠀
⠀
Die opmerking was het einde van onze relatie. Voor mij was het een bevestiging dat ik nooit een 'echte vrouw' zou worden. Ik stormde naar huis, rukte mijn kledingkast open, pakte mijn zus haar vroegere bh en scheurde hem in stukken. Ik was ondertussen al 3 keer verhuisd en had het kreng telkens weer ingepakt en meegesjouwd. De confrontatie dat ik er nu toch écht niet meer in zou groeien was te groot. Ik trok de teleurstelling niet meer en barstte in tranen uit. ⠀
⠀
Een paar jaar daarna kreeg ik een nieuwe relatie. Ditmaal met een plastisch chirurg, gespecialiseerd in borstvergrotingen (hoe ironisch